Werner Heiduczek

Uczył się najpierw w Friedhofs Schule, obecnie znanej jako Szkoła Podstawowa nr 2 przy ulicy Cmentarnej, a następnie w Luisen-Gymnasium, które obecnie nosi nazwę III Liceum Ogólnokształcącego przy ulicy Sienkiewicza. W trakcie II wojny światowej zgłosił się ochotniczo jako Luftwaffenhelfer, co oznacza, że pełnił pomocniczą rolę w Luftwaffe. W 1944 roku został powołany do służby w Wehrmachcie i stacjonował w Sagan in Schlesien, obecnie Żagań, jednak nie brał bezpośredniego udziału w walkach.

Po wojnie znalazł się w amerykańskiej niewoli, z której udało mu się uciec do Strefy Wschodniej. Tam trafił do aresztu, jednak nie został wysłany do pracy w Związku Radzieckim. Od stycznia 1946 roku uczestniczył w kursie dla nauczycieli zwanym Neulehrer, mającym na celu wprowadzenie demokratycznych wartości w edukacji niemieckiej młodzieży. Krótko później, w 1946 roku, rozpoczął pracę jako nauczyciel w szkole wiejskiej w Wehrhain.

W latach 1946-1949 studiował pedagogikę oraz germanistykę w Halle, a następnie pracował jako nauczyciel i inspektor szkolny w Merseburgu do 1952 roku. W 1953 roku ukończył studia podyplomowe w Poczdamie i kontynuował pracę w szkolnictwie aż do 1961 roku. W latach 1961-1964 uczył języka niemieckiego w Goethe-Gymnasium w Burgas w Bułgarii. Od 1965 roku osiedlił się w Halle, gdzie poświęcił się wyłącznie pisarstwu, czasowo rozpoczynając swoją karierę od opowiadań i sztuk dla dzieci.

W jego późniejszych dziełach ważnym tematem stał się los Niemców wysiedlonych w latach 1944-1950 oraz ich integracja w społeczeństwie NRD. Choć Heiduczek był członkiem SED, przez wiele lat podlegał inwigilacji przez Stasi. Jego życie oraz prace literackie były często stawiane w kontekście represji, zwłaszcza po wydaniu autobiografii „Die Schatten meiner Toten” oraz powieści, takich jak „Pożegnanie z aniołami” i „Śmierć nad morzem”.“Śmierć nad morzem”, która ukazała się w 1977 roku, była tymczasowo zakazana z powodu rzekomych antyradzieckich treści, co tylko podkreślało napięcia w ówczesnym społeczeństwie.

W kolejnych latach Heiduczek coraz bardziej interesował się tematyką baśni i legend. W 1980 roku na polskim rynku wydawniczym ukazała się jego książka dla dzieci „Jana i gwiazdka”, zwracająca uwagę na jego wszechstronność literacką. Był także aktywnym członkiem stowarzyszeń literackich, takich jak Schriftstellerverband der DDR, a później także Verband deutscher Schriftstellerinnen und Schriftsteller oraz PEN-Zentrum Deutschland.

Za swoje osiągnięcia literackie był wielokrotnie nagradzany, w tym otrzymał Nagrodę Henryka Manna w 1969 roku oraz literacką nagrodę Josepha hr. von Eichendorffa w 1995 roku. W oczach władz Republiki Federalnej Niemiec zyskał uznanie, co potwierdza nadanie mu Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec w 1999 roku.

Heiduczek pozostawił po sobie niezatarte ślady w polskiej literaturze. Jego życie rodzinne również miało znaczenie – z żoną Dorotheą, która zmarła w 1998 roku, mieli trzy córki. W 2001 roku poznał dziennikarkę Traudel Thalheim, z którą mieszkał do końca swoich dni. Zmarł w wieku 92 lat, a jego pogrzeb miał miejsce 21 sierpnia 2019 roku w Lipsku, gdzie urna została złożona w grobie w Lichtentanne, obok jego żony.