Fritz Laband

Debiutując w reprezentacji RFN 25 kwietnia 1954 roku w meczu przeciwko Szwajcarii, Laband w swoim dorobku łącznie zgromadził zaledwie cztery występy w kadrze narodowej. Niemniej jednak, trzy z tych spotkań miały miejsce podczas Mistrzostw Świata 1954, co pozwoliło mu na uzyskanie chwalebnego tytułu mistrza świata.

W trakcie tego prestiżowego turnieju, Fritz był zawodnikiem Hamburger SV. Przed dołączeniem do HSV, grał w kilku innych klubach: Reichsbahn SV Hindenburg (Zabrze) w latach 1936-37, Hindenburg 09 (Zabrze) w latach 1938-43, SC Preußen Zaborze (Zabrze) w 1943 oraz Anker Wismar (1946-49), z którym to osiągnął mistrzostwo Meklemburgii w 1949 roku.

Po drugiej wojnie światowej, Laband osiedlił się w środkowych Niemczech, na obszarze objętym sowiecką strefą okupacyjną. W 1950 roku, podczas meczu reprezentacji NRD przeciwko Czechosłowacji, zwrócił uwagę skautów Hamburger SV, co stało się impulsem do jego ucieczki do Hamburga. W latach 1949-1955 rozegrał w HSV 143 mecze, a po krótkim epizodzie w Werderze Brema w sezonie 56/57, zakończył swoją zawodniczą karierę w Grün-Weiss 07 Hamburg w 1958 roku.

Po zakończeniu kariery sportowej, Fritz Laband wziął na siebie rolę trenera dla takich klubów jak Buxtehuder SV von 1892 e.V., Uhlenhorster Sport Club Paloma Hamburg von 1909 e.V. oraz Lurup Hamburg 1923 e.V.. W późniejszych latach, jako usługodawca gastronomiczny, znalazł się w trudnej sytuacji finansowej, co zmusiło go do pracy w zawodzie elektryka, a krótko przed śmiercią pełnił funkcję kierowcy szefa firmy Kobolt w Hamburgu.

W początkowych latach 80. zdiagnozowano u niego nowotwór krtani, związany z jego nałogowym paleniem tytoniu. Zmarł w wieku 56 lat na raka w szpitalu św. Jerzego w Hamburgu, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii niemieckiego futbolu.