Edward Szmidt

Wyróżniającym momentem jego kariery był udział w igrzyskach olimpijskich w 1956 roku w Melbourne. Tam, indywidualnie nie zdołał przejść do dalszej fazy rywalizacji w biegu na 200 metrów, gdzie przegrał w ćwierćfinale. Natomiast w sztafecie 4 × 100 metrów zajął 6. miejsce, współpracując z takimi sportowcami jak Marian Foik, Janusz Jarzembowski oraz Zenon Baranowski.

W kolejnym roku, Szmidt reprezentował Polskę na mistrzostwach Europy w Sztokholmie, jednak nie odniósł tam większych sukcesów, odpadając w półfinale biegu na 200 metrów oraz eliminacjach zarówno w biegu na 100 metrów, jak i sztafecie 4 × 100 metrów. Mimo to, podczas Międzynarodowych Igrzysk Sportowych Młodzieży i Studentów w Warszawie w 1955 roku, zdobył srebrny medal na 200 metrów oraz brązowy w sztafecie 4 × 100 metrów, gdzie biegał z Jarzembowskim, Baranowskim oraz Emilem Kiszką.

Szmidt był wielokrotnym mistrzem Polski, zdobywając tytuły w sztafetach pięciokrotnie: w sztafecie 4 × 100 metrów w latach 1953, 1954, 1959 i 1960 oraz w sztafecie 4 × 400 metrów w 1952 roku. Indywidualnie natomiast, trzykrotnie zdobył tytuł wicemistrza Polski, przy czym jego odpowiednie osiągnięcia to dwa srebrne medale na 200 metrów w 1953 i 1958 roku oraz jeden na 100 metrów w 1958 roku.

W trakcie swojej kariery sportowej, Edward Szmidt był zawodnikiem OWKS Kraków i Górnika Zabrze. Interesującym faktorem jest, że był on starszym bratem Józefa Szmidta, który dwukrotnie zdobył złoty medal olimpijski, co dodatkowo podkreśla sportowe tradycje rodziny Szmidtów.