Kościół św. Antoniego w Zabrzu

Warto podkreślić, że obecny budynek kościoła był wcześniej przekształconą gospodą. Początkowo planowano zbudować dużą świątynię, jednak w momencie, gdy parafia św. Andrzeja realizowała projekt budowy kościoła pod wezwaniem św. Józefa, a parafia św. Franciszka planowała świątynię dedykowaną św. Jadwidze, zadecydowano o przystosowaniu istniejących przestrzeni do funkcji sakralnych. Plany dotyczące przebudowy zostały opracowane przez mistrza murarskiego Henryka Jamborka. W ramach adaptacji zaplanowano budowę nowej nawy, a również przekształcenie części gospody w prezbiterium oraz zakrystię. Ponadto, stworzono projekt, który umożliwiłby w przyszłości powrót budynku do użytku świeckiego, w przypadku, gdyby zdecydowano się na budowę nowej świątyni.

Całkowite wydatki związane z budową zostały oszacowane na 66,5 tys. marek. Około 20 tysięcy marek przekazał kardynał Adolf Bertram, a dodatkowe 16 tysięcy marek zaangażował fundusz górniczy. Koszty nabycia parceli oraz adaptacji wnętrz na cele duszpasterskie przekroczyły 200 tysięcy marek. Znaczący wkład w finansowanie mieli także ksiądz proboszcz Józef Bennek oraz jego rodzeństwo: Ernest i Elżbieta, którzy ofiarowali jedną dziesiątą całkowitych kosztów. Patronem nowo powstałej świątyni wybrano św. Antoniego, znanego jako orędownik ubogich.

Prace związane z adaptacją rozpoczęły się w 1930 roku. W następnym roku parafia św. Andrzeja ufundowała dla kościoła XVII-wieczne ołtarze, które pochodziły z wcześniejszej, drewnianej świątyni. Po jej likwidacji ołtarze zostały umieszczone w tymczasowym obiekcie poświęconym Sercu Pana Jezusa, znajdującym się w Gliwicach-Sośnicy. 25 czerwca 1931 roku biskup Walenty Wojciech z Wrocławia dokonał błogosławieństwa nowej świątyni.

Początkowo sprawowanie nabożeństw miało miejsce w rękach księży z parafii św. Franciszka. Formalnie, 23 maja 1936 roku, do objęcia funkcji lokalisty powołano księdza Alojzego Dylę, który pełnił tę rolę aż do 1960 roku. Natomiast kardynał Adolf Bertram, w dekrecie z dnia 4 sierpnia 1937 roku, zdecydował o podniesieniu lokalizacji do rangi samodzielnej kuracji, co weszło w życie 1 października tego samego roku. W 1945 roku nowa administracja kościelna, bez formalnych dekretów, przekształciła kurację w samodzielną parafię.