Otton Roczniok był wybitnym przedstawicielem polskiego wojska, **urodzonym 26 czerwca 1914 roku w Zabrzu**. Jego życie naznaczone było bogatą karierą wojskową, a w późniejszych latach osiągnął rangę generała brygady.
Roczniok zmarł **11 marca 1999 roku w Katowicach**, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii Wojska Polskiego.
Życiorys
Otton Roczniok to postać o bogatej historii wojskowej, która rozpoczęła się w 1933 roku, kiedy to zakończył edukację w Komunalnym Gimnazjum Miejskim im. Stanisława Staszica w Rudzie. Trzy lata później, w 1936 roku, ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie. Dzięki swoim osiągnięciom, uzyskał stopień podporucznika, obejmując 30. lokatę w korpusie oficerów piechoty.
W okresie przedwojennym, Otton był dowódcą plutonu w 2. kompanii 75 pułku piechoty w Rybniku. W trakcie trwającej kampanii wrześniowej 1939 roku, pełnił funkcję adiutanta I batalionu 75 pułku piechoty, a po kapitulacji Polski, znalazł się w obozie jenieckim – Oflagu II C Woldenberg, skąd został uwolniony 1 lutego 1945 roku.
Po zakończeniu II wojny światowej zgłosił się do służby w ludowym Wojsku Polskim. W stopniu majora aktywnie uczestniczył w Akcji Wisła, dowodząc oddziałem 7 Dywizji Piechoty. W 1950 roku objął stanowisko szefa sztabu 11 Zmotoryzowanej Dywizji Piechoty w Żarach. Jego kariera wojskowa dalej się rozwijała, a Otton był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie oraz dowódcą 3 Brygady Obrony Wybrzeża w Kołobrzegu (od 6 lipca 1957 roku do 13 listopada 1958 roku).
Później pełnił funkcję dowódcy 23 Dywizji Piechoty, kontynuując służbę w 23 Dywizji Desantowej. Jego wysiłki zostały nagrodzone w lipcu 1960 roku, kiedy to otrzymał awans na stopień generała brygady, a nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa, Aleksander Zawadzki. W późniejszych latach Otton pełnił rolę wieloletniego szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Katowicach, a od 1970 roku przeszedł w stan spoczynku.
Po zakończeniu aktywnej służby, Osiedlił się w Katowicach, gdzie od 1950 roku był żonaty z Genowefą z domu Królik. Para doczekała się syna Zbigniewa.
Awanse
Otton Roczniok uzyskał szereg awansów w swojej karierze wojskowej, co świadczy o jego rosnącym doświadczeniu oraz kompetencjach. Jego stopnie wojskowe przedstawiają się następująco:
- podporucznik – 1936,
- porucznik – 1945,
- kapitan – 1945,
- major – 1947,
- podpułkownik – 1950,
- pułkownik – 1955,
- generał brygady – 1960.
Ordery i odznaczenia
Otton Roczniok, będący wyjątkową postacią w historii, otrzymał liczne odznaczenia i wyróżnienia, które podkreślają jego zasługi dla kraju.
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1963 roku,
- Złoty Krzyż Zasługi, nadany w 1958 roku,
- Srebrny Krzyż Zasługi,
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk,
- Medal za Warszawę 1939–1945,
- Medal 10-lecia Polski Ludowej,
- Medal 30-lecia Polski Ludowej,
- Medal 40-lecia Polski Ludowej,
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, przyznany w 1968 roku,
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, nadany w 1968 roku,
- Odznaka honorowa „Za zasługi dla Gdańska”, przyznana w 1960 roku.
Przypisy
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 298-300
- Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 1, 10.02.1961 r., s. 6
- Rybka i Stepan 2003, s. 16
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Jerzy Lis (harcmistrz) | Ryszard Szkubacz | Robert Małek | Robert OszekOceń: Otton Roczniok