Zabrze Biskupice

Dworzec, zbudowany z czerwonej cegły, został uroczyście otwarty 27 października 1872 roku, w dniu inauguracji nowej linii kolejowej łączącej Gliwice, Bytom i Królewską Hutę. Linia ta, z założenia, miała wspierać dynamiczny rozwój przemysłu ciężkiego oraz wydobywczego w regionie. Warto wspomnieć, że jeszcze kilkanaście lat wcześniej, berliński przemysłowiec August Borsig rozpoczął tutaj budowę ogromnego kombinatu górniczo-hutniczego, który obejmował kopalnie Hedwigswunsch (późniejsza Jadwiga i jeszcze później Pstrowski) oraz Ludwigsglück (dzisiejszy Ludwik, który obecnie jest nieczynny), a także koksownię oraz hutę żelaza.

Dla pracowników tych zakładów stworzono osiedle noszące imię jego twórcy – Borsigwerk. Gdy linia kolejowa dotarła do tego obszaru, stacja otrzymała nazwę zgodną z osiedlem. Z tejże linii odchodziły liczne bocznice, skierowane ku zakładom przemysłowym.

Funkcje dworca początkowo obejmowały obsługę pasażerską osób dojeżdżających do pracy w pobliskich zakładach. Budynek również pełnił rolę w obiegu towarowym, gdzie znajdowały się mieszkania dla pracowników kolei zajmujących się intensywnym ruchem towarowym. Stacja dysponowała czterema peronami oraz 25 torami, z których siedem było przeznaczone do obsługi towarowej.

W 1927 roku kolonia Borsigwerk została przyłączona do miasta Hindenburg, co skutkowało zmianą nazwy stacji na Hindenburg-Borsigwerk. W latach trzydziestych XX wieku stacja nosiła również tymczasowo nazwę Hindenburg-Nordost. Kolejna zmiana nastąpiła po II wojnie światowej, kiedy to stacja przyjęła obecną nazwę „Zabrze Biskupice”, która przetrwała do dziś.

W czasach PRL-u stacja była największym węzłem kolejowym w Zabrzu, obsługującym znaczny ruch pasażerski, związany z dojazdami do zakładów pracy rozmieszczonych w okolicy. Zakłady te były usytuowane w pewnej odległości od osiedli, a przez długi czas mieszkańcy nie mieli dostępu do transportu autobusowego.